Glamourmineur ⚽

Ze bespraken de situatie na afloop van de jammerlijke wedstrijd van PSV. Ik moest goed kijken om te zien wie het was.

Na enig denken was ik erover uit: Boudewijn Zenden. Op straat wordt hij vast niet meer herkend. Een logischerwijs wat ouder hoofd. Min of meer hetzelfde kapsel als vroeger, maar het ziet er normaler uit. Dat geldt ook voor de jas.

Iets klopt er niet in mijn hoofd. Het beeld op televisie kan ik niet stroken met mijn beeld van Boudewijn Zenden.

Nee, hij was geen Marco van Basten, maar toch wel een begenadigd linkspoot met een aimaibele stijl, gevormd door een jeugd vol judo. Lange wapperende haren, een in Barcelona mooi gebruinde huid. Het Oranje-shirt stond hem goed.

Nu stond hij erbij als een medewerker van zomaar een club. Of een betrokken fan. Dat ligt niet zozeer aan hemzelf. Iedereen takelt uiteindelijk een keer af.

Het is niet de eerste keer dat het me overkwam. Bij Dennis Bergkamp had ik dat gevoel van vergankelijkheid al eerder gehad. Zijn poster hing vroeger aan de schuine muur op mijn slaapkamer, met speciale plakkauwgom.

In zijn tijd als lid van de technische staf bij Ajax vond ik hem al minder heldhaftig overkomen. Tegenwoordig zie je het verschil niet meer tussen een doorsnee inwoner uit Hoorn en de grote Dennis Bergkamp.

Tenzij hij in interviews terugdenkt aan zijn gouden jaren.

"Eigenlijk was je best wel goed?"

"Nou ja, dat zou ik zelf niet zo zeggen, maar dat klopt wel ja."

Een grijns, voor even de fonkeling terug in zijn ogen. In het vervolg hamert hij op het belang van de eerste aanname.

Wat is dat toch? Dat idolen moeten blijven zoals ze waren? Ergens wil je ze het liefst invriezen, zodat - als ze dan nog eens op tv komen - nog dezelfde uitstraling hebben. Alsof ze zo weer over het veld sprinten.

Natuurlijk zijn er nieuwe idolen, maar ze worden zelden zo krachtig als die uit je eigen jeugd.

Misschien moeten ze tijdens een uitzending standaard een scherm met beelden uit hun hoogtijdagen naast zich hebben staan.

Of is dat juist oneerlijk?

Misschien ligt het ook gewoon aan mij. Dat ik niet wil accepteren dat tijd voor iedereen geldt, dat helden ook gewone mensen zijn.

Toch betrap ik mezelf erop dat ik nog even een wedstrijd opzoek, dat perfecte doelpunt tegen Newcastle. Het is voor mij de ideale manier om voor even af te rekenen met glamourmineur.