Hoge hakken

“Het is Lucia en Berry, niet Berry en Lucia.”

Haar reactie komt niet boos op me over, wel streng. Zelfverzekerd ook.

Vlak daarvoor hoorde ik op de gang het getik van hakken op goedkoop laminaat. Ze zag er strak gekleed uit, anders dan de mannelijke managers in dit kantoor. Een felle, zakelijke blik gecombineerd met dunne, vastberaden hakken.

Intimiderend.

Alsof je zo een tik kan krijgen onder de tafel. Nee, dat zou toch niet?

De opening van de vergadering is een tikje verwarrend. Krijgt mijn mannelijke wereldbeeld hier terecht een corrigerende tik van deze pitbull op hakken, die een voorbeeld wil zijn voor heel vrouwelijk Nederland? Of is ook dit gewoon een vorm van machtsvertoon?

Een potentiële bom in vergaderruimte, één met een verfijnde combinatie van elegantie en dreiging. Dat kon deze vergadering ook wel gebruiken.

Misschien is het nodig in deze omgeving, waarin elke man het beter denkt te weten. Moet deze vrouw simpelweg meer van zich afbijten?

“Ik heb mijn mensen écht wel ingelicht over ons programma”, zegt de mannelijke manager, die formeel onder de vrouw staat. Hij komt dapper en strijdbaar over, maar oogt ook als de bokser die weet dat hij gaat verliezen.

“Dat zal”, zegt Lucia. “Maar het is niet zoals ík het wil zien. Wij verschillen hierin sterk van mening!"

De lichte stemverheffing doet me denken aan die ene grote voetbaltrainer uit ons land.

Het blijft ongemakkelijk stil, maar ze deinst niet terug. Geen glimlach om haar uitspraak te verzachten. Ze meent wat ze zegt.

En ergens roept dat bewondering op.

Misschien is dat wel wat het meeste blijft hangen. Niet de hakken of het ongemak aan tafel, maar het stof dat opwaait in een vergadering.

Het is in ieder geval aantrekkelijker dan de grijze muis uithangen.

Of, nou ja… de grijze man zijn.