Wanneer voetbal ook gewoon werk wordt ⚽

Elke dag werken met opgeblazen ego’s (waarvan sommigen nog in de puberteit), in een emotionele snelkookpan, met hysterische fans, kritische media en alle weekenden op pad. Ondertussen roept iedereen om je heen wat voor ‘droombaan’ je hebt.

Arnold Bruggink trok het niet langer en legde bij FC Twente zijn werk neer wegens lichamelijke klachten. Edwin van der Sar deed dat eerder al bij Ajax na een mentaal zware periode. Ronald Koeman, Arne Slot en ook Peter Bosz gaven het toe: het is een intens vak.

Ik snap het. Op kantoor krijg je na een zware week een compliment. In het voetbal krijg je Hans Kraaij op je dak of, nog irritanter, iemand van De Telegraaf. De vereniging voor Coaches Betaald Voetbal luidt inmiddels de noodklok. Het merendeel van de trainers zit tegen overwerkt aan.

Werkdruk is normaal gesproken een thema voor kantoor of in de zorg, maar in het voetbal heet dat gewoon ‘vormcrisis’. Leg de checklijst van een overwerkt iemand maar eens naast die van de trainer van een ploeg in vorm - of uít vorm. Slapeloze nachten, kort lontje, vage uitspraken: check, check, check.

Het probleem is natuurlijk dat de mooiste banen in het voetbal al teveel voelen als gewone kantoorbanen. Terwijl de buitenwereld nog verwacht dat ze het gevoel opleveren van een potje zaterdagmiddagvoetbal. En ja, daar horen juist gefrustreerde trainers bij, die wel eens over de zeik raken. Part of the game.

Maar goed: als we de trainers dan toch serieus willen helpen, laten we het dan ook goed doen. Het wordt tijd voor een harde, maar duidelijke regel buiten de lijnen: drie keer op rij verliezen en je wordt vervangen als trainer. Geen onzekerheid, geen knagende geruchten, geen witte zakdoekjes van fans.

De vervanger? Een willekeurig gelote fan. De trainer mag één wedstrijd plaatsnemen op de tribune en voelen hoe het ook alweer was — voetbal zonder werkdruk, volop in de emotie. Gewoon op de zaterdagmiddag. Daarna weer met een lach aan het 'werk' en gewoon de media de schuld geven.